Sekiz-on sene evvelinin popüler köşe yazarıydı Selahattin Duman. Hala sadık okurları vardır benim gibi. Böyle göz önünde adamlar bayağılıkla itham edilirler çoğunlukla. Bayağı bir tarafı var, kabul. Fakat bu tarafını tadında kullanıyor, kesinlikle ucuz bir adam değil. Engin Ardıç'ın Orta Anadolu versiyonu gibi geliyor bana. Seveni kadar sevmeyeni de vardır elbet ama sevmeyenlerin pek çoğu bir-iki satır okumuşlardır ancak. Beyefendiyi sevmeyenleri alıngan bulurum genelde. "Ben operayı devletin şişman kadınları para karşılığı bağırttığı bir yer olarak bilirdim" yazdı, yer yerinden oynamıştı. Osuruktan nem kapanlardan değilseniz şans vermenizi tavsiye ederim. Gelelim kitaba;
Yazarın altın çağında çıktı. Köşe yazılarının toplamıdır. Bayat espiriler yok. Dili imrenilecek güzellikte. Fevkalade geniş bir deyim/atasözü dağarcığı var. Hiç sıkmıyor, tam tadında bitiyor. Yalnızca gülmek için okumak gerekiyor, yazılanları çok ciddiye almayınız fakat hafife de almamak gerek. Hiç azımsanmayacak bir tarih, edebiyat ve folklor bilgisi vardır, hissettirir de. Kısacası eğlencelik, çerez gibi bir kitaptır. Plajda güneşlenirken ya da tuvalette iyi bir eğlencelik. Kitapçılarda bulunmuyor artık. Sahaflarda olabilir. İkinci kitabı Kendimi Tebrik Ederim de aynı güzellikte.
