Veciz Sözler Barış Bıçakçı'nın en kötü romanı. Fakat Barış Bıçakçı'nın en kötü romanı sizi daha iyi bir insan yapacak kadar da iyi. Müptelaları -ki ben de onlardan biri sayarım kendimi- bağışlasınlar fakat kitaptaki sözlerden bazıları veciz olduğu kadar beylik de geldi bana. Hikaye de öyle.
Oğuz Atay ve Salinger bu kitapta da yad edilmiş; ince alayla, lafını sakınmamayla, zarif betimlemelerle. "İncecik bir gündüzsün sen, salıyla çarşamba arası" demiş mesela. Böyle beyefendiler kalmadı. Kesinliklikle tavsiye ederim, nefis bir kitap ancak dediğim gibi, ben biraz arabesk buldum: "Artık ne kendimi ne de başkalarını anlayabiliyorum. Hayat ve insanlar hakkında işe yaramayan pek çok şey öğrendim. Gerçekten hiçbir işe yaramıyor" gibi.
Yine de:
"Beni en güzel evdeki ayna gösteriyor."
"Kadınlar derdime iyi gelir sandım. Oysa beni memeliler değil sürüngenler anlar."
"Ruh bedenin türbesidir."
"Okuduğum kitapları düşündüğümde, asıl şimdi okumalıyım diye düşünüyorum."
"Her ne yapıyorsak, günün birinde öleceğimizi unutmak için yapıyoruz."
"En az yaşanan en çok hatırlanır."
